ნინომ ჩვეულებრივად დაიწყო დღე — დილით სკოლაში წავიდა, მერე ბიბლიოთეკაში წავიდა, როგორც თითქმის ყველა გაზაფხულზე აკეთებდა. წიგნებს შორის გატარებული საათები მისთვის ყველაზე მშვიდი იყო. მაგრამ იმ დღეს რაღაც უცნაურად სხვანაირი ჰაერი ტრიალებდა.

ბიბლიოთეკასთან ახლოს, ძველი სკვერის გზაზე, ვიღაც ბიჭი ხატავდა. მუხლებზე მინდვრის ყვავილებით სავსე ჩანთა ედო და თვალებში ისეთი კონცენტრაცია ედგა, რომ თითქოს მთელი სამყარო გაქრა მისთვის. ნინომ გვერდით ჩაუარა, მაგრამ ბიჭმა რაღაცნაირად უცნაურად, მშვიდად გახედა და გაუღიმა — არც მოპატიჟებით, არც ცნობისმოყვარეობით. უბრალოდ, გულწრფელად.

მეორე დღესაც ისევ იქ იყო. მესამე დღესაც. ნინოც ხშირად გაუჩერებლად ჩაუარებდა, მაგრამ ახლა თვითონაც ელოდა იმ მოკლე შეხვედრას. და ბოლოს, ერთ დილას, ბიჭმა მიუწოდა:

— იასამანი თუ გიყვარს?

— ძალიან, — უპასუხა ნინომ.
— მაშინ დამეხმარე, ფერებს ვერ ვარჩევ კარგად, მზის შუქში სხვანაირად ჩანს ხოლმე.

ის დღე იყო, როცა საუბარი დაიწყო. იმ დღიდან კი გაზაფხული თითქოს გაფერადდა — ფერები კი მხოლოდ ყვავილებს არ მიეკუთვნებოდა. მათ შორისაც გაჩნდა რაღაც ნაზი და გაუგონარი.

სიყვარული გაზაფხულივით იყო: ჯერ მკრთალი, თითქოს ჯერ კიდევ არ გაბედავდა ხმამაღლა ყოფნას. მერე კი, როგორც ყვავილები მზეზე, ყველაფერი ნელ-ნელა აიხსნა — სიტყვებში, მზერაში, სიცილში.

ზაფხულამდე ერთმანეთს ისე გაუდგნენ გვერდით, თითქოს სულ იქ ყოფილან.
და როცა პირველი წვიმა წამოვიდა, ისევ იმ სკვერში ისხდნენ, იასამნის ხის ქვეშ.

— იცი, — უთხრა ბიჭმა, — შენს მოსვლამდე ჩემთვის გაზაფხულს სუნი არ ჰქონდა.

მას შემდეგ, რაც გაზაფხულმა ნინოსა და ლაზარეს ერთმანეთისკენ გზა გაუკვალა, ყველაფერი თითქოს ბუნებრივად გაგრძელდა. ისინი აღარ ელოდნენ შემთხვევით შეხვედრას — გეგმავდნენ. ზოგჯერ შეხვედრები ისევ ბიბლიოთეკასთან ახლოს ხდებოდა, ხანდახან კი — ქალაქგარეთ, იქ, სადაც ველური ყვავილები თავისუფლად იზრდებოდა და ჰაერი კიდევ უფრო სუფთა იყო.

ერთ დღეს, როცა ყველაფერი ჩვეულებრივად, თითქოს ბედნიერად მიდიოდა, ლაზარე ცოტა ჩუმად იყო. ნინო მაშინვე მიხვდა.

— რამე მოხდა?

— უნდა წავიდე, — თქვა ბიჭმა. — ორი თვით, ჩემს ბაბუასთან სოფელში. წლების შემდეგ პირველად მინდა დავეხმარო გაზაფხულის თესვაში. რაღაცნაირად შინ ვგრძნობ თავს იქ... და შენ... შენს გარეშე ეს რთული იქნება.

ნინომ გაუღიმა — არც გაბრაზებულა, არც მოწყენილა. თვალებში მზერა გაუბრწყინდა, მერე ჩანთიდან პატარა რვეული ამოიღო.

— აი, ამაში დაწერე. ყველაფერი — დღის სუნი, მიწის ხმა, ყვავილის ფორმა, გრძნობა. როცა დაბრუნდები, წავიკითხოთ ერთად.

ლაზარემ რვეული აიღო, გულში ჩაიკრა და პირველად — ძლიერად მოეხვია ნინოს.

ორი თვე გავიდა.

წერილებს ერთმანეთს მხოლოდ კვირაში ერთხელ წერდნენ. არც ერთი სიტყვა ზედმეტი, არც ერთი სიტყვა დაუსრულებელი.

და როცა ლაზარე დაბრუნდა, იმავე სკვერში შეხვდნენ.

— ხომ დაწერე?

— კი. ყველაფერი. მაგრამ ერთ რამეს მაინც ვერ მივხვდი...

— რას?

— იმ ბილიკს, სადაც პირველად შეგხვდი, მაშინ იასამანი არ ყვაოდა. ახლა კი, როცა დავბრუნდი... ის ბილიკი მთლიანად იასამნებითაა მოფენილი.

ნინომ ჩაიცინა.

— იმიტომ, რომ გაზაფხული ჩვენთან ერთად გაიზარდა.

ზაფხული ისე მოვიდა, თითქოს დრო არც კი გაჩერებულა — ნინოსა და ლაზარეს შორის უკვე აღარ იყო სიტყვები, რომელთაც ეჭვი შეეძლოთ შეეპარებინა. რვეულს ერთად კითხულობდნენ ხოლმე — ჩუმად, ჩრდილში, ან მზეზე წამოწოლილები, მინდორში.

ერთ საღამოს, ქალაქიდან მოშორებით, ძველ წყაროსთან დასხდნენ. წყალი ისე ცივი და სუფთა იყო, თითქოს მთამ გამოატანა თავისი საიდუმლოება. მზე ნელა იწევდა ჰორიზონტისკენ, ჰაერი კი ჯერ კიდევ თბილი იყო.

— იცი, — უთხრა ნინომ, — ზოგჯერ მგონია, რომ შენი მოსვლის შემდეგ სამყაროს ფერები სხვა ტონალობა აქვს.

— და მე მგონია, რომ შენ ჩემს ცხოვრებაში ხარ ის მზე, რომელიც ყველა ფერს სინათლეს აძლევს.

გულუბრყვილოდ ჟღერდა, მაგრამ გულწრფელად. სწორედ იმ გულწრფელობით, რაც მხოლოდ ზაფხულში და მხოლოდ ნამდვილ სიყვარულშია შესაძლებელი.

დაახლოებით იმ პერიოდში, ლაზარემ რაღაც განსაკუთრებული დაიწყო: თითოეულ მათ შეხვედრაზე ერთ პატარა ჩანაწერს ტოვებდა ნინოსთვის — ცალ ფურცელზე, სულ რაღაც ორიოდ წინადადებას.

ერთხელ ასეთი იყო:
„დღეს მზე შენს თმაში დაიდო ბინა. სურნელი კი — შენს ღიმილში.“

სხვა დღე:
„როცა მიყურებ, ჩემს შიგნით მთელი წელი ზაფხული ხდება.“

ეს არ იყო უბრალოდ სიტყვები — ეს მათი გრძნობის ყოველდღიური ქრონიკა გახდა.

ზაფხულის ბოლოს, სკვერის ის ბილიკი, სადაც პირველად შეხვდნენ, უკვე მათ ადგილად იქცა. ზოგჯერ სხვა წყვილებიც ჩერდებოდნენ იქ, ზოგჯერ ბავშვები თამაშობდნენ. მაგრამ მათთვის ის ყოველთვის პირველი შეხვედრის დრო და სივრცე იყო.

ერთხელ, ლაზარემ იქვე პატარა, ხელნაკეთი ფიცარი მიაჭედა ხესთან. ფერწერულად მოხატული წარწერა დატოვა:

„სიყვარულის ბილიკი — აქ იწყება და არასდროს მთავრდება.“

მარი - 04.17.2025