"ამბავი მთაში"
თითოეული ამბავი ერთ მიტოვებულ, ბურუსით მოცულ ადგილს შეეხება.
ერთმა ახალგაზრდა მთის მოყვარულმა, ლევანმა, გადაწყვიტა ზაფხულში მარტო გაევლო ძველი ბილიკებით ხევსურეთში. ხალხი უყვებოდა, რომ ერთ უძველეს, ნახევრად დანგრეულ მონასტერს "ხმოვანი ქვა" ჰქონდა — ქვაზე რომ ფეხს დააბიჯებდი, რაღაც უცნაური ბგერები ისმოდა, თითქოს ვინმე ჩურჩულებდა.
ლევანი, ცნობისმოყვარე და სკეპტიკურად განწყობილი, ავიდა მთაში. შუაღამით, როცა მან მონასტრის ნანგრევებს მიაღწია, ქარიც მოულოდნელად გაძლიერდა. მოღუშულ ცას ელვა გაკვეთდა. ის შეჩერდა ქვასთან, რომელიც ხალხის გადმოცემით „ხმოვანად“ ითვლებოდა.
შეაბიჯა ფეხით — და მოულოდნელად მართლაც გაისმა ჩურჩული. თავიდან იფიქრა, ქარი იყო. მაგრამ ხმა ზუსტად ქვის ქვემოდან მოდიოდა, თითქოს ვიღაც რაღაცას ეჩურჩულებოდა, გაუგებარ ენაზე. მერე თითქოს ხმა გარკვევით თქვა მისი სახელი:
"ლევან..."
ლევანი ერთ ადგილზე გაშეშდა. უკან დახევა უნდოდა, მაგრამ ფეხები გაშეშებოდა. უცბად ქარმა ყველა მხარეს ჩაიარა, კაცი კი მარტო დარჩა ქვასთან — რომელიც ისევ ჩურჩულებდა.
როდესაც გათენდა, ქვაზე ლამის გაყინული იპოვეს ადგილობრივებმა. აღარ ლაპარაკობდა. მხოლოდ ერთ ფრაზას იმეორებდა:
"ის მელაპარაკა..."
მას შემდეგ იმ ბილიკს იშვიათად აკითხავენ. და თუ მაინც წახვალ — არ დააბიჯო ხმოვან ქვას ღამით...
„კარის უკნიდან“
ერთ ძველ სოფელში, სადაც მხოლოდ რამდენიმე ოჯახიღა იყო დარჩენილი, იდგა მიტოვებული სახლი, რომელსაც ადგილობრივები "კარიანი სახლი" ეძახდნენ. ამბობდნენ, რომ იქ კარი არასოდეს იკეტებოდა — და თუ ვინმე ხელს მოჰკიდებდა მის დაკეტვას, ღამით ვეღარ გაეღვიძებოდა...
მარტო მცხოვრებმა მოხუცმა, ელენემ, ერთ ღამეს გადაწყვიტა, რომ ეს უბრალოდ ბებია-ბაბუების ზღაპარი იყო და უნდა დაესრულებინა სისულელე. მივიდა, კარი მოხურა და მჭიდროდ გადარაზა.
შუაღამისას სიზმარში ძლიერ ბრახუნზე გამოიღვიძა — თითქოს ვიღაც აკაკუნებდა... არა, არ კაკუნებდა — გაიხედა — მისი სახლიდან მოშორებით, გზის ბოლოს, კარიანი სახლის კარი თავისით იღებოდა და იკეტებოდა, ისევ და ისევ... და ის ხმა — თითქოს ვიღაც გაბრაზებულად ეუბნებოდა:
„ღია უნდა იყოს... ღია უნდა იყოს...“
მეორე დილას, ელენე სახლთან ვერ ნახეს. მხოლოდ მისი შარფი იდო კარიანის ზღურბლზე. კარი კი... ისევ ღია იყო.
დარია: 07.04.2025
