წვიმდა. წვეთები მძიმედ ეცემოდნენ ასფალტს, თითქოს ცდილობდნენ ქალაქის ბინძური საიდუმლოებების ჩამორეცხვას. დეტექტივი ლევან ქადაგიძე ოფისში იჯდა, სიგარეტის ბოლს სახეზე ისვამდა და ფიქრობდა, როგორ უნდა დაეწყო ძიება.

ორი დღის წინ ქალაქის ერთ-ერთ ძველ სასტუმროში მდიდარი მეწარმე — ვანო მიქაძე მოკლეს. ოთახის კარი შიგნიდან იყო ჩაკეტილი, ფანჯარაზე ბარიერები იდგა, კამერებმა კი არავინ დააფიქსირეს, გარდა თავად ვანოსი. კლასიკური „დახურული ოთახის მკვლელობა“.

ლევანი ამ შემთხვევის დეტალებს ათვალიერებდა, როცა კარზე კაკუნი გაისმა. ახალგაზრდა ქალი შემოვიდა, მის ჩაცმულობაზე ერთი შეხედვით მიხვდებოდა კაცი, რომ უბრალო პიროვნება არ იყო.

— დეტექტივო, მემუქრებიან, — მტკიცედ თქვა ქალმა და მერხთან დაჯდა.
ლევანმა სიგარეტი ჩააქრო.

— ვინ?

ქალმა პალტოს ჯიბიდან პატარა წერილი ამოიღო და მაგიდაზე დადო. წერილში ეწერა:
„შენ იცი მეტისმეტად ბევრი. თუ არ გაჩერდები, შენც მიქაძეს მიჰყვები.“

ლევანმა ფრთხილად აიღო ფურცელი და შუქზე გაატარა.

— სად იპოვეთ?

— სასტუმროში, იმავე ადგილას, სადაც მიქაძე მოკლეს. მე იქ ვმუშაობ, მიმტანი ვარ.

დეტექტივმა ქალს თვალებში ჩახედა — შიში ჩანდა, მაგრამ ამავდროულად რაღაც დაფარული სიმტკიცეც.

— რას გულისხმობ „შენ იცი მეტისმეტად ბევრი“?

ქალმა ღრმად ჩაისუნთქა.

— იმ ღამეს რაღაც ვნახე… მკვლელი ოთახიდან გაუჩინარდა. ფანჯარა კი გაღებული არ ყოფილა.

ლევანმა ნელა დაუკაკუნა თითები მაგიდაზე.

— რაღაც სხვანაირი ხრიკია, — ჩაილაპარაკა. — და ვიღაც ძალიან არ უნდა, რომ ამაზე ვინმემ რამე გაიგოს…

ქუჩიდან მანქანის საბურავების ჭრიალი გაისმა. დეტექტივმა ფანჯრიდან გაიხედა — შავი მანქანა სწრაფად დაიძრა ადგილიდან.

— უნდა ვიჩქაროთ, სანამ ნადირიდან თავად არ ვიქეცით მსხვერპლად…

ლევან ქადაგიძე სწრაფად წამოდგა და კარადიდან ძველი „მაკაროვი“ ამოიღო.

— ამ მანქანას ადრეც ხომ არ შეგიმჩნევია? — ჰკითხა ქალს, რომელიც ფანჯარას იყო მიკრული და დამფრთხალი თვალებით უყურებდა ქუჩას.

— არ ვიცი… შეიძლება… მაგრამ ვგრძნობ, რომ მაკვირდებიან, — ქალის ხმა ოდნავ უკანკალებდა.

ლევანმა კარადა დახურა, ქურთუკი აიღო და კარისკენ წავიდა.

— ახლა ვისაც არ უნდა ვაწყდებოდეთ, ერთი რამ ცხადია — ეს ჩვეულებრივი მკვლელობა არ არის. შენს გამო ახლა მეც დავინიშნე სამიზნედ, ასე რომ, ერთად უნდა გავარკვიოთ, ვის მოვედეთ ფეხებში.

ქუჩაში გასვლისას ცივი წვიმა სახეზე დაეცა. მანქანის საბურავების კვალს თვალით გაჰყვა, მაგრამ მალე გაქრა სველი ასფალტიდან.

— შენ ვანო მიქაძეს იცნობდი? — იკითხა დეტექტივმა, როცა ნაბიჯები დააჩქარა.

— არა, მაგრამ იმ ღამით მისი ოთახის დალაგება მიწევდა. როგორც კი კარი უნდა გამეღო, შიგნიდან ჩაკეტილი დამხვდა… — ქალმა შეყოვნდა. — მერე რაღაც ჩრდილი დავინახე ფანჯრიდან…

ლევანმა შეხედა.

— ფანჯარაში ბარიერები იდო. როგორ უნდა გასულიყო იქიდან ვინმე?

— არ ვიცი, მაგრამ ვიღაც ნამდვილად იყო… ისეთი სწრაფი მოძრაობა ჰქონდა, რომ თვალიც ვერ მივადევნე.

— როგორც ჩანს, მკვლელი ან ჯადოქარია, ან ფიქრობს, რომ ჩვენ სულელები ვართ, — ჩაილაპარაკა ლევანმა.

უცებ, ქუჩის ბოლოდან ბოხი ხმა გაისმა:

— ადგილზე გაჩერდით!

ლევანმა ინსტიქტურად ქალი უკან გასწია. სამი შავებში ჩაცმული მამაკაცი ნელი ნაბიჯებით უახლოვდებოდათ. ერთ-ერთმა პიჯაკის ქვეშ იარაღი გამოაჩინა.

— დეტექტივო, შენი ცხვირი ზედმეტ ადგილებში ყოფს…

ლევან ქადაგიძემ სწრაფად შეაფასა სიტუაცია. ქუჩა ცარიელი იყო, წვიმის ხმაურის გარდა არაფერი ისმოდა. სამივე მამაკაცი ნელა უახლოვდებოდათ, შუათანა აშკარად ლიდერი ჩანდა — მშვიდი, თუმცა სახეზე სიბრაზეს ვერ მალავდა.

— დროა, საქმე ჩაითვალოს დასრულებულად, დეტექტივო, — ჩაილაპარაკა მან და ნიშნის მოგებით გაიღიმა.

ლევანმა ქალს ჩუმად უჩურჩულა:

— როცა გეტყვი, გაიქეცი…

ქალს შიში თვალებში ედგა, მაგრამ თავი დაუქნია.

— და შენ? — ძლივს გასაგონად ჰკითხა.

— მე გავერთობი, — ჩუმად უპასუხა ლევანმა და სიგარეტის ღერი ტუჩებს შორის მოიქცია.

ლიდერმა ხელი მაღლა ასწია — აშკარად სიგნალს აძლევდა თავის კაცებს. მაგრამ სანამ ისინი რამეს მოიმოქმედებდნენ, ლევანმა სწრაფად გააქანა ფეხი წინ და პირდაპირ მუცელში მოარტყა მარჯვნივ მდგომს. მამაკაცი უკან გადაქანდაკდა და ძირს დავარდა.

— გაიქეცი! — იღრიალა დეტექტივმა.

ქალმა შებრუნდა და გეზი ჩაბნელებული შესახვევისკენ აიღო. მეორე ბოროტმოქმედმა იარაღი ამოიღო, მაგრამ ლევანი უკვე მოქმედებდა — სწრაფად ჩაარტყა იდაყვი მის მაჯას, იარაღი ძირს დავარდა. მესამე მამაკაცმა ლევანს მუშტი გაარტყა, თუმცა დეტექტივმა მოასწრო, გვერდზე გაეწია და სამაგიეროდ პირდაპირ ყბაში უთავაზა.

ლიდერი მხოლოდ უყურებდა.

— ძლიერი ხარ, ქადაგიძე… მაგრამ ეს მხოლოდ დასაწყისია, — თქვა მან ცივი ღიმილით.

მანქანის შუქი მოულოდნელად ჩაქრა და მთელ ქუჩაში სიბნელე ჩამოწვა. როცა ლევანმა გარშემო მიმოიხედა, უცნობები უკვე გაქცეულიყვნენ.

ქალთან ერთად უსაფრთხო ადგილზე მისვლის შემდეგ, ლევანმა სიგარეტი მოიმარჯვა და ჩაფიქრებული სახით თქვა:

— ისინი პროფესიონალები არიან… და ძალიან კარგად იციან, რომ რაღაც დიდ საიდუმლოს მივუახლოვდით.

ქალმა შიშით შეხედა:

— რას ვაპირებთ?

ლევანმა კვამლი ამოისუნთქა და თვალი ჩაუკრა:

— ახლა? ვიპოვით იმ ჩრდილს, რომელიც ფანჯრიდან ისე გაუჩინარდა, როგორც მოჩვენება…

ქუჩა ჩაბნელდა. ქალი სწრაფად სუნთქავდა, ცდილობდა, ნაბიჯების ხმა დაეჩუმებინა. ლევანი უკან იდგა, იარაღს მაგრად უჭერდა ხელს.

— აქედან უნდა გავიდეთ, — თქვა ჩუმად.

— მაგრამ საით? — ქალმა ფრთხილად მოიხედა.

უეცრად, ჩაბნელებული შესახვევიდან ჩურჩული გაისმა.

— გვიანია, ქადაგიძე…

ლევანმა ინსტინქტურად უკან დაახევინა ქალს და იარაღი წინ მიმართა. მაგრამ სანამ რეაქცია მოასწრო, მჭიდრო ტყვიის ხმა გაისმა. მკერდში რაღაც ცხელი იგრძნო.

დეტექტივს ფეხები მოეკვეთა.

— არა! — ქალმა ყვირილი ვერ შეიკავა, თუმცა შემდეგ ხელის ძლიერი დაჭერა იგრძნო მხარზე.

ლევანმა უძალოდ ჩაიხედა ქვემოთ — პერანგი სისხლით ევსებოდა.

— არ… გაჩერდე… — სიტყვები ძლივს ამოთქვა.

ქალი ცრემლიანი თვალებით დაეჭიდა, მაგრამ შორიდან უკვე ისმოდა მძიმე ნაბიჯების ხმა.

— მიდი… — ამოიხრიალა ლევანმა და ძლივს შესძლო ღიმილი.

ქალი წამოდგა, უკანასკნელად შეხედა დეტექტივს, შემდეგ კი მიტოვებული შენობებისკენ გაიქცა, სიბნელეში გაუჩინარდა.

ლევანმა თვალები წამით დახუჭა. წვიმა მის სახეზე ეცემოდა. სადღაც შორს მანქანის ძრავის ხმაც ჩაწყნარდა.

ბოლო რაც გაიგონა, ჩრდილოვანი ხმის ჩურჩული იყო:

— ზოგჯერ, როცა ჩრდილებს ზედმეტად უახლოვდები… თავად იქცევი ერთ-ერთად.

დედაქალაქი ისევ ცხოვრობდა თავის ცხოვრებით. მაგრამ სადღაც ბნელ კუთხეში, ერთი კარგი დეტექტივი აღარასდროს გაანთებდა თავის ოფისის შუქს.

დარია: 03.04.2025