ერთი პატარა ქალაქში, სადაც ყველა ერთმანეთს იცნობდა, ოთხი თინეიჯერი მეგობარი – ნიკა, ანა, სანდრო და ელენე – დაუვიწყარ ზაფხულს ერთად ატარებდნენ. ისინი ბავშვობიდან მეგობრობდნენ, მაგრამ ეს ზაფხული რაღაც განსაკუთრებული უნდა ყოფილიყო.

ყველაფერი დაიწყო იმ დღეს, როცა სანდრომ ძველ წიგნებში ქალაქის მიტოვებული სახლზე ამოკითხა, რომელშიც, ხალხის თქმით, რაღაც საიდუმლო იყო დამალული. მეგობრებმა გადაწყვიტეს, ეს სახლი გამოეკვლიათ. ერთ საღამოს, როცა მზე დაიწია და ქალაქის ქუჩები დაცარიელდა, ოთხივე ჩუმად გაემართა იმ სახლისკენ.

შიგნით შესვლისთანავე მათ მოეჩვენათ, რომ ყველაფერი უცნაურად მშვიდი იყო, თითქოს დრო გაჩერებულიყო. მტვრის სუნი და ძველი ავეჯი ხვდებოდა თვალში. უცებ, ანამ კედელზე ჩამოკიდებულ სურათს დააკვირდა – ის უცნაურად ბრწყინავდა მთვარის შუქზე. ნიკამ სურათი ჩამოხსნა და მის უკან პატარა უჯრა აღმოაჩინა. შიგნით ძველი წერილი იდო, რომელშიც ეწერა: "თუ ამ წერილს კითხულობთ, ეძებეთ სიმართლე, ის ახლოსაა, უფრო ახლოს, ვიდრე გგონიათ..."

მეგობრები ერთმანეთს შეშინებულმა გადახედეს, მაგრამ ცნობისმოყვარეობამ შიშზე იმძლავრა. რას ნიშნავს ეს წერილი? რა საიდუმლო იმალება მიტოვებულ სახლში? და რა შეიცვლება მათი ცხოვრებაში ამის შემდეგ?

მეგობრებმა წერილი გულდასმით შეისწავლეს, მაგრამ ვერც ერთი ვერ მიხვდა, რას ნიშნავდა ბოლო სიტყვები – „სიმართლე ახლოსაა...“.

— იქნებ ეს სახლის შიგნით რაღაც სხვა მინიშნებას გულისხმობს? – იკითხა სანდრომ და მისტიურ გარემოს მოავლო თვალი.
— ან იქნებ ეს სურათი მნიშვნელოვანი იყო? – ჩაფიქრდა ანა, რომელიც წერილს ხელში ატრიალებდა.

ნიკამ სურათის ჩარჩოს შიგნიდან დაკვირვებით დააკვირდა და მოულოდნელად რაღაც უჩვეულოს მოკრა თვალი. ჩარჩოს ერთ კუთხეში პატარა ჩაღრმავება იყო, თითქოს რაღაც უნდა ჩასმულიყო იქ.

— მგონი, აქ რაღაც აკლია, – თქვა მან.

ელენემ ოთახს კიდევ ერთხელ მოავლო თვალი და ძველი, ხის ყუთი შენიშნა, რომელიც მტვრიან მაგიდაზე იდო. გოგონამ ფრთხილად გახსნა და შიგნით პატარა, ბრტყელი გასაღები იპოვა.

— იქნებ ეს ჩარჩოში უნდა ჩავსვათ? – იკითხა მან აღელვებით.

სანდრომ გასაღები ჩარჩოს ჩაღრმავებულ ადგილზე მოარგო და მოულოდნელად მსუბუქი კლაკუნის ხმა გაისმა. ჩარჩოს უკანა მხარე ოდნავ გაიხსნა და მის შიგნით კიდევ ერთი, გაცილებით ძველი წერილი იდო.

ანამ წერილი გაშალა და ხმამაღლა წაიკითხა:

„სიმართლე მიწაშია დაფლული. ძველი მუხის ძირას, იქ, სადაც ყველაზე ძლიერი ქარი ჰქრის…“

მეგობრებმა ერთმანეთს გაკვირვებული მზერა გაცვალეს. ყველა მიხვდა, რომ მათი მომდევნო ნაბიჯი სახლის ეზოში მდებარე დიდ, ძველ მუხასთან უნდა გადაედგათ.

— ეგ ხომ ის უზარმაზარი ხეა, რომლის ქვეშ ბავშვობაში ვთამაშობდით! – წამოიძახა ნიკამ.
— აბა, რას ველოდებით? – ჩაეცინა სანდროს და პირველი წავიდა კარისკენ.

ზაფხულის თბილ ღამეში ოთხივე ჩუმად გამოვიდა სახლის უკანა ეზოში. მუხის ხე დიდებული და უძრავი იდგა, თითქოს ელოდა, როდის მიაგნებდნენ მის საიდუმლოს.

— ახლა რა ვქნათ? – იკითხა ელენემ.

სანდრომ იატაკზე დაგდებული ძველი თოხი აიღო და ხის ძირას ფრთხილად დაიწყო მიწის გათხრა. რამდენიმე წუთი არ იყო გასული, რომ რაღაც მყარ ნივთს წამოაწყდა.

— ვიღაცამ აქ რაღაც ნამდვილად დამალა! – აღფრთოვანებით წამოიძახა ანამ.

ნიკამ მუჭით მიწა გადასწია და მალე მათ წინ პატარა რკინის ყუთი გამოჩნდა. ანას გული აუჩქარდა, როცა სანდრომ ფრთხილად ახადა სახურავი…

შიგნით ძველი ფოტოები, რამდენიმე ხელნაწერი გვერდი და ერთი ოქროსფერით მოოქრული ბეჭედი ელაგა.

— ეს… ეს რა არის? – გაოგნებულმა ამოილაპარაკა ელენემ.

მეგობრებმა ჯერ კიდევ არ იცოდნენ, რომ ეს აღმოჩენა სამუდამოდ შეცვლიდა მათ ცხოვრებას…

მეგობრები გაოგნებულები ჩაშტერებოდნენ ყუთში არსებულ ნივთებს. ნიკამ ფრთხილად აიღო ძველი ფოტოები და გულდასმით შეათვალიერა. ერთ-ერთზე აშკარად ჩანდა სახლი, რომელშიც ცოტა ხნის წინ იმყოფებოდნენ, თუმცა ფოტოზე ის გაცილებით ლამაზად და მოვლილად გამოიყურებოდა.

— მგონი, ეს სახლი ადრე ვინმეს ეკუთვნოდა, – ჩაფიქრებულმა თქვა ელენემ.

სანდრომ ხელნაწერი ფურცლები ამოიღო და კითხვა დაიწყო:

„ეს ჩემი უკანასკნელი ჩანაწერია. სიმართლე უნდა გამოაშკარავდეს, სანამ ყველაფერი სამუდამოდ დაიკარგება… მე ის დავმალე, რადგან ვიცოდი, რომ ერთ დღეს ვინმე მის განადგურებას მოინდომებდა… თუ ეს წერილი იპოვეთ, გთხოვთ, სიმართლეს თვალებში ჩახედოთ და არ მისცეთ დავიწყებას…“

მეგობრები ერთმანეთს გაურკვევლობისგან აციმციმებული თვალებით შეჰყურებდნენ.

— „ის“... რას გულისხმობს? – იკითხა ანამ.
— იქნებ ბეჭედზეა საუბარი? – ივარაუდა სანდრომ და ოქროსფრად მოოქრული ბეჭედი ხელში აიღო. ის უჩვეულოდ მძიმე იყო, ზედ კი უცნაური ნიშნები ამოტვიფრული.

ელენემ ტელეფონით ბეჭედის სურათი გადაიღო და სწრაფად დაიწყო ინტერნეტში მსგავსი გამოსახულებების ძიება. რამდენიმე წუთში მან სახე გაოცებისგან შეეცვალა.

— ეს სიმბოლოები მე-19 საუკუნის საიდუმლო საზოგადოებას უკავშირდება… – ჩურჩულით თქვა მან. – ერთ-ერთი თეორიის მიხედვით, ისინი ფლობდნენ მნიშვნელოვან საიდუმლოებებს, რომლებიც დროთა განმავლობაში დაიკარგა… ან განგებ გააქრეს.

— ანუ, შენ ამბობ, რომ ჩვენ რაღაც საიდუმლო საზოგადოებასთან გვაქვს საქმე? – ნიკა ეჭვის თვალით მიაჩერდა.
— და თუ ეს მართალია, მაშინ შეიძლება ვიღაც ამ ბეჭედს დღემდე ეძებს… – ჩუმად დაამატა სანდრომ.

უეცრად სახლის მეორე მხრიდან ხის ტოტების მსხვრევის ხმა გაისმა.

— მგონი, მარტო აღარ ვართ… – შეშინებულმა თქვა ანამ.

მეგობრებმა სწრაფად ჩაყარეს ნივთები ყუთში და დაფეთებულები მიმოიხედეს. სიბნელეში ადამიანის სილუეტი გამოჩნდა, რომელიც ნელა, მაგრამ მოულოდნელი თავდაჯერებულობით უახლოვდებოდათ.

— აქედან უნდა წავიდეთ, ახლავე! – დაიჩურჩულა ნიკამ.

მათი ზაფხულის ყველაზე საინტერესო, მაგრამ ასევე ყველაზე საშიში თავგადასავალი ახლა იწყებოდა…

მეგობრების გულები სწრაფად უცემდათ, როცა ჩრდილოვანი ფიგურა ნელ-ნელა უახლოვდებოდათ. ელენემ სწრაფად აიღო ყუთი და ჩანთაში ჩადო, ნიკამ კი ყველას ანიშნა, რომ ფრთხილად უკან დაეხიათ.

— იქნებ უბრალოდ ვინმე შემთხვევით აქვე დადის? – ჩუმად იკითხა ანამ, თუმცა თავადაც არ სჯეროდა ამის.

მოულოდნელად, ფიგურამ ნაბიჯი დააჩქარა.

— გავიქცეთ! – ჩურჩულით წამოიძახა სანდრომ და ოთხივემ ადგილიდან გიჟივით გაქცევა დაიწყო.

ბნელ ეზოში მათ უკან ნაბიჯების ხმა ისმოდა – უცნობიც სირბილით გამოეკიდათ.

— ეს ნამდვილად არ არის უბრალო გამვლელი! – დაიყვირა ნიკამ, როცა მეგობრებმა სახლის მთავარი ჭიშკრისკენ გაიწიეს.

ის-ის იყო ქუჩაში უნდა გახვეულიყვნენ, რომ უცნობმა ყვირილი მორთო:

— გაჩერდით! ახლა გაჩერდით, სანამ გვიან არ არის!

მაგრამ მეგობრები არც კი გაჩერებულან. გულიანად სუნთქავდნენ და თავქუდმოგლეჯილები მირბოდნენ ქალაქის ცენტრალური მოედნისკენ, სადაც უკვე ხალხი ირეოდა. როდესაც შედარებით უსაფრთხოდ იგრძნეს თავი, შიშჩამდგარი თვალებით შეხედეს ერთმანეთს.

— ვინ ჯანდაბა იყო ეს? – სანდრო ძლივს სუნთქავდა.
— არ ვიცი, მაგრამ აშკარად რაღაც იცოდა! – თქვა ელენემ და ჩანთაზე ხელი ძლიერად მოუჭირა.
— იქნებ ისიც ამ ბეჭედს ეძებს? – ივარაუდა ანამ.

ყველა ჩუმად დადუმდა. მათ გააცნობიერეს, რომ ეს უბრალოდ ძველი სახლის ამბავი აღარ იყო – რაღაც უფრო დიდსა და საშიშს შეეხნენ.

— ახლა რა ვქნათ? – იკითხა ნიკამ.
— ამ წერილებში რაღაც უნდა იყოს ისეთი, რაც გაგვაგებინებს, რა არის ეს ბეჭედი და რატომ არის ასეთი მნიშვნელოვანი, – თქვა ელენემ. – უნდა დავუკავშირდეთ ვინმეს, ვისაც ისტორია კარგად ესმის.

— ბაბუაჩემი ისტორიკოსია… – თქვა სანდრომ მოულოდნელად. – ის ყოველთვის მიყვებოდა ძველი ამბების შესახებ. იქნებ მან იცოდეს, რას ნიშნავს ეს სიმბოლოები.

— მაშინ უნდა წავიდეთ მასთან! – თქვა ანამ.

მეგობრებმა გადაწყვეტილება მიიღეს. მათ წარმოდგენა არ ჰქონდათ, რომ ეს საიდუმლო სულ უფრო და უფრო ღრმავდებოდა და მალე ისინი ისეთ რამეს გაიგებდნენ, რაც მათ სიცოცხლეს საფრთხის ქვეშ დააყენებდა…

მეგობრებმა სწრაფად გადაინაწილეს გეგმები – სანდრო ბაბუამისთან უნდა მისულიყო, ხოლო დანარჩენები ბეჭედისა და წერილის დეტალების გამოკვლევას აპირებდნენ.

გზა სანდროს ბაბუის, ბატონ გიორგის, სახლამდე არც ისე გრძელი იყო, მაგრამ ყოველი ჩაბნელებული კუთხე მათში დაძაბულობას იწვევდა. ბოლოს და ბოლოს, სახლის კართან აღმოჩნდნენ. სანდრომ დააკაკუნა.

კარი მოხუცმა კაცმა ნელა გააღო. მიუხედავად ასაკისა, მას უღრმესი თვალები ჰქონდა, რომლებიც თითქოს ყველაფერს ხვდებოდნენ.

— გვიანია, შვილო. რამ შეგაწუხათ? – ჰკითხა ბაბუამ.

სანდრომ მეგობრებს გადახედა, ღრმად ჩაისუნთქა და ჩანთიდან ბეჭედი ამოიღო.

— ბაბუ, გეცნობა ეს?

ბატონი გიორგის თვალები გაფართოვდა. რამდენიმე წამით დუმილი ჩამოვარდა. მერე კი მოხუცმა ფრთხილად აიღო ბეჭედი, თითებში დაატრიალა და სუსტად ჩურჩულით თქვა:

— ღმერთო ჩემო… ეს ბეჭედი... საიდან გაქვთ?!

მეგობრებმა ერთმანეთს გადახედეს.

— მიტოვებულ სახლში ვიპოვეთ, წერილთან და ძველ ფოტოებთან ერთად, – სწრაფად აუხსნა ელენემ. – თქვენ იცით, რას ნიშნავს ეს სიმბოლოები?

ბაბუამ ღრმად ამოისუნთქა და ჩამოჯდა.

— ეს ბეჭედი ეკუთვნოდა ერთ დროს დაკარგულ საიდუმლო საზოგადოებას, რომელსაც „ღამის მცველები“ ერქვა. ისინი იცავდნენ ერთ საიდუმლოს, რომელიც საუკუნეების განმავლობაში არ უნდა გაეშიფრა. ამ ბეჭედს ვინც ატარებდა, მას ჰქონდა წვდომა იმ ინფორმაციაზე, რომელიც ჩვეულებრივ მოკვდავებს არ უნდა სცოდნოდათ...

— რა ინფორმაციაზეა საუბარი? – იკითხა ნიკამ აღელვებით.

— ვერ გეტყვით… – ჩურჩულით თქვა ბაბუამ. – იმიტომ, რომ მისი ცოდნა ძალიან საშიშია… და თუ თქვენ ეს იპოვეთ, მაშინ ვიღაც უკვე გეძებთ.

ამ სიტყვებზე მეგობრებს სხეულში ჟრუანტელმა დაუარა.

— ის კაცი... – ჩაიჩურჩულა ანამ. – სახლის ეზოში ვიღაც გამოგვეკიდა...

ბაბუამ თვალები დახარა და ხმას აუწია:

— უნდა დაიმალოთ. თუ ეს ბეჭედი მათი დაკარგულია, ისინი მის დასაბრუნებლად ყველაფერს იკადრებენ.

უეცრად, ბინის ფანჯარასთან ჩრდილები შეინიშნებოდა.

— გვიპოვეს… – სანდრომ ჩურჩულით თქვა.

კარზე ძლიერმა კაკუნმა ყველა ადგილზე გააშეშა.

— კარი გააღეთ! ვიცით, რომ იქ ხართ! – მოისმა მკაცრი ხმა.

მეგობრებმა შეშინებულებმა გახედეს ბაბუას.

— უკანა გასასვლელიდან, ახლავე! – ჩურჩულით უბრძანა მოხუცმა. – და რაც არ უნდა მოხდეს… ბეჭედი არავის გადასცეთ!

მათი ცხოვრების ყველაზე სახიფათო ღამე მხოლოდ ახლა იწყებოდა…

მეგობრები პანიკამ მოიცვა. კარზე ისევ დაიკაკუნეს, ამჯერად უფრო ხმამაღლა და აგრესიულად.

— დროზე, დროზე! – ჩურჩულით თქვა ბაბუამ და მათ უკანა გასასვლელისკენ უბიძგა.

სანდრომ ჩანთაში ბეჭედი სწრაფად ჩადო და პირველი გაიქცა ბნელ დერეფანში. ელენე, ნიკა და ანაც მას მიჰყვნენ. ბაბუამ სწრაფად გააღო უკანა კარები, საიდანაც ბაღში გასასვლელი ბილიკი იწყებოდა.

— აქედან გაიქეცით! და ფრთხილად იყავით! – უთხრა ბატონმა გიორგიმ.

მეგობრები ჩუმად გაეპარნენ სახლიდან და ბაღში სირბილი დაიწყეს. შორიდან კაცების მკვეთრი ხმა მოესმოდათ – კარს ამტვრევდნენ.

— ისინი მალე მიხვდებიან, რომ გავიქეცით! – თქვა ნიკამ და ნაბიჯს აუჩქარა.

— ქალაქიდან უნდა გავიდეთ, სადმე უსაფრთხო ადგილას! – თქვა სანდრომ.

— მაგრამ სად? – ჰკითხა ელენემ, როცა ქუჩის მიტოვებულ შესახვევში შედგნენ.

უეცრად ტელეფონმა დაიწრიპინა. ანამ მესიჯი მიიღო უცნობი ნომრიდან:

„თუ გინდათ სიმართლე გაიგოთ და ცოცხლები დარჩეთ, წამოდით ძველ ბიბლიოთეკაში. მარტო.“

— ოჰ, არა… – ამოილაპარაკა ანამ და ტელეფონი ყველას აჩვენა.

— ეს ხაფანგი შეიძლება იყოს! – თქვა ნიკამ.

— ან ერთადერთი შანსი, გავიგოთ, რას ვეჭიდებით! – წამოიძახა სანდრომ.

ქუჩაში შორიდან შავი ფურგონი გამოჩნდა, რომელიც ნელ-ნელა მათკენ მოიწევდა.

— დრო აღარ გვაქვს! – თქვა ელენემ.

მეგობრებმა ერთმანეთს გადახედეს.

— რას ვაკეთებთ?! – ჰკითხა ანამ.

— ბიბლიოთეკაში მივდივართ… – თქვა სანდრომ დაბალი ხმით. – სიმართლეს უნდა მივაგნოთ.

ყველა ჩუმად დაეთანხმა და სირბილით გაემართნენ ბნელ ქუჩებში…

მაგრამ ვერავინ წარმოიდგენდა, რა ელოდათ ბიბლიოთეკის ჩაკეტილ კარს მიღმა.

მეგობრებმა სირბილით გაიარეს ჩაბნელებული ქუჩები და ძველი ბიბლიოთეკის წინ შეჩერდნენ. შენობა მიტოვებულივით გამოიყურებოდა – მტვერში დაფარული ფანჯრები და დაბურული განათება ქმნიდა მისტიკურ ატმოსფეროს.

— დარწმუნებული ვართ, რომ ეს კარგი იდეაა? – ჩურჩულით იკითხა ნიკამ.
— სხვა გზა გვაქვს? – უპასუხა სანდრომ.

ელენემ ფრთხილად მოათვალიერა კარები. მოულოდნელად, ხმამაღალი „ჩხაკ!“ გაისმა – საკეტი თავისით გაიხსნა.

— ეს… ნორმალურია? – ჰკითხა ანამ და ნელ-ნელა უკან დაიხია.

— ახლა უკვე ძალიან გვიანია უკან დასახევად, – თქვა სანდრომ და პირველი შეაღო კარი.

შიგნით სრული სიჩუმე იყო. ბიბლიოთეკის უზარმაზარი თაროები ჩაბნელებულ დარბაზს ავისმომასწავებლად დაჰყურებდნენ.

უეცრად, შორიდან ნაბიჯების ხმა გაისმა.

— ისინი აქ არიან, – თქვა ელენემ.

კუთხიდან ბნელ სიბნელეში კაპიუშონიანი ფიგურა გამოჩნდა.

— თქვენ დაგვიანით, – წარმოთქვა ჩუმი, მაგრამ მკაცრი ხმა.

მეგობრები გაშეშდნენ. უცნობი ნელა მიუახლოვდათ და ფანრის მცირე შუქზე მისი მკაცრი სახე გამოჩნდა.

— ვინ ხარ? – გაბედა ნიკამ.

— მე ის ადამიანი ვარ, ვინც აქამდე არ დაგიხოცათ, – მშვიდად უპასუხა უცნობმა. – მაგრამ ჯერ არ იცით, რა გაქვთ ხელში… და არც ის, ვის წინააღმდეგ დგახართ.

ანამ ჩანთაზე ხელი ძლიერად მოუჭირა, თითქოს ბეჭდის დაცვას ცდილობდა.

— რას გულისხმობ? – მკაცრად ჰკითხა სანდრომ.

უცნობმა ჩაისუნთქა და ჩუმად თქვა:

— „ღამის მცველები“ აღარ არსებობენ. მაგრამ ისინი, ვინც მათ ეძებდნენ, ჯერ კიდევ ცოცხლები არიან. და ისინი ბეჭედს მხოლოდ ერთი მიზნით ეძებენ – რომ აღარავინ დარჩეს, ვისაც სიმართლის გაგება შეეძლება.

მეგობრებს ზურგზე ცივი ჟრუანტელი დაესვათ.

— ანუ ჩვენ… საფრთხეში ვართ? – ხმადაბლა ჰკითხა ელენემ.

უცნობმა თვალებში შეხედა.

— საფრთხე? – ჩაიცინა მან. – თქვენ უკვე სამიზნეები გახდით.

ამ სიტყვებთან ერთად, ბიბლიოთეკის ფანჯრებზე ძლიერი ბრახუნის ხმა გაისმა.

ვიღაც უკვე ცდილობდა შიგნით შემოსვლას.

მეგობრები ადგილზე გაიყინნენ. ბიბლიოთეკის ფანჯრებზე უცნობი ფიგურები ჩრდილებივით მოძრაობდნენ. კარი მალე გაიღებოდა, ეს აშკარა იყო.

— მათ აქ არ უნდა გვიპოვონ! – ჩურჩულით თქვა ნიკამ.

უცნობმა, რომელიც მათ ესაუბრებოდა, სწრაფად მოიხსნა კაპიუშონი. მას მკაცრი სახე ჰქონდა, მაგრამ თვალებში მოულოდნელი გულწრფელობა ჩასდგომოდა.

— თუ ცოცხლები დარჩენა გინდათ, უნდა მენდოთ, – თქვა მან.

— რატომ უნდა გენდოთ? – ჰკითხა ელენემ.

— იმიტომ, რომ თუ არა მე, აქედან ცოცხლები ვეღარ გახვალთ, – მოკლედ უპასუხა უცნობმა და ბიბლიოთეკის სიღრმისკენ ანიშნა. – არის ერთი გასასვლელი, რომლის შესახებაც ისინი არ იციან.

მეგობრებმა ერთმანეთს გადახედეს. დრო აღარ ჰქონდათ მოსაფიქრებლად.

— წავედით! – თქვა სანდრომ და უცნობს გაჰყვა.

ისინი სწრაფად გაემართნენ ბიბლიოთეკის უკანა ნაწილში, სადაც უზარმაზარი თაროები სიმწვანეში გახვეულ კედელს ჩამოფარებოდა. უცნობმა ერთი კონკრეტული წიგნი გამოაძვრინა და მის უკან პატარა ბერკეტი აღმოჩნდა.

„ჩხაკ!“

ერთი ნაწილი კედლის ღრმა ხმაურით ოდნავ შეირხა და საიდუმლო გასასვლელი გაიხსნა.

— ეს რა ჯანდაბაა? – თვალები გაუფართოვდა ანას.

— თქვენი გადარჩენის ერთადერთი გზა, – თქვა უცნობმა.

უკვე ბიბლიოთეკის კარიც აჭრიალდა – ვიღაც ცდილობდა მის შემტვრევას.

— დროზე, დროზე! – ნიკამ ხელი ჩაავლო ანას და ყველას მოუწოდა შესასვლელისკენ.

ბოლო წამს სანდრომ უცნობს შეხედა.

— მაინც ვინ ხარ?

მამაკაცმა ოდნავ გაიღიმა.

— ერთადერთი ადამიანი, ვისაც ჯერ კიდევ შეუძლია სიმართლის თქმა.

და ამ სიტყვებზე მან გასასვლელი დახურა, სწორედ იმ მომენტში, როდესაც უცნობები ბიბლიოთეკაში შემოვარდნენ.

მეგობრები ახლა ვიწრო, ბნელ გვირაბში იყვნენ, სადაც მათი ერთადერთი გზა წინ მიდიოდა… საიდუმლოსკენ, რომელიც მათი ცხოვრებას სამუდამოდ შეცვლიდა.

ბნელი გვირაბი სიჩუმეში ეფლობოდა. მხოლოდ მათი აჩქარებული სუნთქვა ისმოდა, როცა სველ ქვის იატაკზე ნელა მიიწევდნენ წინ.

— ეს რა ადგილია? – ჩურჩულით იკითხა ანამ, როცა კედლებზე ამოტვიფრული უცნაური ნიშნები შეამჩნია.

— აშკარად ძალიან ძველია… – თქვა ელენემ და თითებით მსუბუქად გადაუსვა ერთ-ერთ გრავიურას.

— მთავარია, აქედან უსაფრთხოდ გავიდეთ, – თქვა ნიკამ. – ის კაცი ჩვენ დაგვეხმარა, მაგრამ არ ვიცი, რატომ…

სანდრომ ჩანთიდან ბეჭედი ამოიღო და შუქფარანს მოჰფინა. ოქროს ზედაპირზე უცნაური წარწერები გამოჩნდა.

— მგონი, ეს გასაღებია, – ჩაიჩურჩულა მან.

— გასაღები? მაგრამ რისთვის? – ჰკითხა ელენემ.

სწორედ ამ დროს გვირაბის დასასრულში ლითონის მძიმე კარი გამოჩნდა. მასზე ბეჭდის მსგავსი სიმბოლო იყო ამოტვიფრული.

— მემგონი, ამას მხოლოდ ერთნაირი ბეჭდით გახსნი… – თქვა ანამ.

— კარგი, ვცადოთ, – თქვა სანდრომ და ბეჭედი ნელა მოარგო კარის ცენტრში მოთავსებულ ჩაღრმავებას.

სწორედ იმ წამს, კარი რბილად გაჩხაკუნდა და ნელა გაიღო…

მეგობრებმა ფრთხილად ჩაიხედეს შიგნით.

შუქი მოეფინა ოთახს, რომელიც ძველი რუქებით, მტვრიანი წიგნებით და უცნაური ნივთებით იყო სავსე. კედელზე მასიური დაფა ეკიდა, რომელზეც წითელი სიმბოლოებით რაღაც იყო მოხაზული.

მაგიდის ცენტრში კი დიდი, მოზაიკით მოპირკეთებული ქვის დაფა იდო – ზედ მოჩუქურთმებული წარწერებით და პატარა ჩაღრმავებით, თითქოს რაღაცის ჩასადებად იყო განკუთვნილი.

— აქ რაღაცას მალავდნენ… – ხმადაბლა თქვა ნიკამ.

უეცრად, მათ უკან გვირაბში ნაბიჯების ხმა გაისმა.

ვიღაც მათ კვალს მოჰყვებოდა.

— აღარ ვართ მარტო… – ძლივს ამოილაპარაკა ელენემ.

მეგობრები ადგილზე გაიყინნენ. ნაბიჯების ხმა ახლოვდებოდა – ისინი ვიღაცამ იპოვა.

სანდრომ სწრაფად დახედა ქვის დაფას, შემდეგ კი ბეჭედს ხელში დააკვირდა.

— მგონი, ბეჭედი აქ უნდა ჩავდოთ, – თქვა მან, მაგრამ არავინ იყო დარწმუნებული, რომ ეს კარგი იდეა იყო.

— რა მოხდება, თუ ეს რაღაც უფრო მეტ პრობლემას შექმნის? – იკითხა ანამ.

— ან თუ ეს ერთადერთი გზაა აქედან გასასვლელად? – უპასუხა ნიკამ.

მეტი არჩევანი არ ჰქონდათ. სანდრომ ბეჭედი ნელა მოათავსა ქვის დაფაზე არსებულ ჩაღრმავებაში. იმავე წამს, ოთახში ღრმა გრუხუნის ხმა გაისმა, თითქოს ძველი მექანიზმი ამუშავდა. კედლებზე არსებული წარწერები მსუბუქად განათდა, ხოლო კარის მეორე მხარეს საიდუმლო გასასვლელი გაიხსნა.

— იმედია, ეს კარგია… – თქვა ელენემ.

მაგრამ სანამ მეგობრები ახალ გასასვლელში შევიდოდნენ, გვირაბში მდგარი ფიგურა გამოვიდა ჩრდილიდან.

— ვერსად გაიქცევით! – მკაცრი ხმა გაისმა.

ის ერთ-ერთი მათგანი იყო, ვინც ბეჭედს ეძებდა – მაღალი, შავებში ჩაცმული კაცი, თვალებში მკაცრი გამოხედვით.

— ეს აღარ თქვენ გეკუთვნით! – თქვა უცნობმა და ნელი ნაბიჯებით მათკენ დაიძრა.

მაგრამ სანდრომ სწრაფად იმოქმედა – მან ბეჭედი ისევ მოიმარჯვა და მტკიცე ხმით უთხრა:

— თუ ასეა, მოდი და წაიღე!

უცნობმა წამით შეყოყმანა. იმავე წამს, კედლებიდან მტვერი ჩამოცვივდა, ხოლო იატაკი ოდნავ შეირყა.

— დრო აღარ გვაქვს! – დაიყვირა ნიკამ.

მეგობრებმა სწრაფად გაიარეს გასასვლელში, რომელიც ბეჭედის მექანიზმმა გააღო. უცნობი მათ დაედევნა, მაგრამ კარი მაშინვე ჩაიკეტა, როგორც კი უკანასკნელმა გადაკვეთეს ზღვარი.

 აღმოჩნდნენ ბნელ გვირაბში, რომელიც პირდაპირ ქალაქის განაპირას, მიტოვებულ ქუჩაში გამოდიოდა.

— ღმერთო ჩემო, ჩვენ გავიქეცით, – ამოისუნთქა ანამ.

— მაგრამ ეს ჯერ არ დასრულებულა… – თქვა ელენემ და ბეჭედს დახედა.

— კი მაგრამ, ბეჭედი ხომ დავტოვეთ?! – წამოიძახა ნიკამ.

სანდრომ გაღიმებული სახით ამოიღო ჯიბიდან რაღაც.

— არა… ეს მხოლოდ ასლი იყო, – თქვა მან. – ნამდვილი ჩემთან დარჩა.

მეგობრები ერთმანეთს თვალებში უყურებდნენ.

— ესე იგი… თამაში ჯერ არ დასრულებულა? – ჩუმად იკითხა ელენემ.

— არა, – თქვა სანდრომ, როცა ქალაქისკენ მიმავალ გზას გახედა. – ეს მხოლოდ დასაწყისია.

დარია: 11.02.2025