ბლიცი „მე“-სთან:
მაღიზიანებს - სტერეოტიპები...
ვგრძნობ - უფლის მფარველობას...
მეშინია - რომ, ერთ დღესაც ვერ გავუძლებ, რასაც აქამდე ვუძლებდი...
ვიცი - რომ არ არის ცხოვრება მარტივი...
არ ვიცი - რა არის შური და ბოღმა...
შემიძლია - ბევრი რამ... ყველაზე კარგად ადამიანების გამხიარულება გამომდის, მაშინაც კი თუ სამყარო მემხობა თავზე...
არ შემიძლია - პირფერობა, ტყუილი, ორპირობა...
ვმეგობრობ - საკუთარ თავთან...
ვაპატიებ - ყველაფერს, მაგრამ შემდეგ სამუდამოდ ვიშორებ ცხოვრებიდან...
ვტირი - აღარ, ცრემლები გამიშრა...
ვიცინი - როცა კარგ ხასიათზე ვარ;
ვეძებ - თავგადასავალს, ემოციებს;
ღირსი ვარ - ალბათ, რასაც ვიღებ, იმის...
ვჩხუბობ - ძალიან იშვიათად...
ვკარგავ - რაც დრო გადის, ნდობას ადამიანების მიმართ...
ვემალები - ფიზიკურ მდგომარეობას და უკან ვაქცევ ჩრდილის ეფექტში...
ვემტერები - სიზარმაცეს და პესიმიზმს...
მახსოვს - თითქმის ყველაფერი, ზურგს უკან ნათქვამი სიტყვები ყველაზე მწარედ... მაგრამ, მაინც ყველაზე მეტად, ზურგს უკან მოლაპარაკეები მმატებენ ძალას ვიყო შეუპოვარი...
მრცხვენია - იმ ადამიანების ნაცვლად, რომლებიც განსხვავებულობის გამო ალმაცერად მიყურებენ და ჰგონიათ არაფერი გამომივა...
ვუარყოფ - დანებებას...
ვმალავ - ტკივილს, თან ისე ლამაზად, ხალხს ჩემი ბედნიერების შურს..
ვინახავ - გულით ნათქვამ სიტყვას...
მწამს - ღმერთის...
მიკვირს - ადამიანების, ვინც დღემდე ვერ ეგუებიან ჩემს ფიზიკურობას...
მიხარია - ჩემი მიმდინარე ცხოვრება...
ვდარდობ - სუუულ...
ვაკეთებ - იმას, რაც მომწონს და სიცოცხლედ მიღირს...
ვეფერები - თითოეულ წამს...
მსიამოვნებს - ზაფხული და ყავა...
მესიზმრება - გამართული ნაბიჯებით სიარული...
ვეხმარები - ვისი დახმარებაც შემიძლია ყველას...
ვეწევი - ყოველდღე, პოეტურ ცხოვრებას...
მწყინს - როდესაც ადამიანების შრომა სათანადოდ არ ფასდება...
ვხარჯავ - დროს...
ვღალატობ - საკუთარ სურვილებს...
ვკამათობ - როცა საუბრის თემა ჩემთვის საინტერესოა...
ვუხეშობ - უსამართლობას როცა ვაწყდები...
ვუსმენ - გულისხმას...
ვყოყმანობ - ნებისმიერი გადაწყვეტილების მიღებისას...
ვუყურებ - საკუთარ თავს, სარკეში...
ვკლავ - ნეგატიურ აზრებს...
ვცხოვრობ - უბრალოდ და მარტივად...
ვცემ - პატივს, სხვის აზრს...
ვასრულებ - რაც მევალება...
დავდივარ - ფიქრებში და ოცნებებში...
ვმკურნალობ - ცუდ განწყობას, ენაკვიმატობით 😆
ვერიდები - ფარისევლებს...
ვთამაშობ - კარგად ყოფნას როცა სამყარო მენგრევა თავზე...
ვიტყუები - არასდროს...
ვეთაყვანები - არაფერს...
ვგიჟდები – ადამიანი განათლების დონით რომ არ ტრაბახობს...
მიყვარს - თავგადასავლები...
ვოცნებობ - 🤔 ვიბრძვი, რომ ყველა ოცნება რეალობად ვაქციო...
ვფიქრობ- ბევრს...
მძულს - უგულო სიყვარული;
ვნანობ - რამდენიმე გამოუყენებელ შესაძლებლობას...
კმაყოფილი ვარ - მაკმაყოფილებს ყველაფერი საუკეთესო... 😆
მენატრება - ძველი ურთიერთობები, გაჯეტების გარეშე...
მსურს - ბოლო მოეღოს ციტატით: „ხალხი რას იტყვის“ ცხოვრებას...
ვაგროვებ - საინტერესო ადამიანებს...
ვიხდი - გადასახადებს... 😆
ვალამაზებ - არ ვიცი, ალბათ არაფერს...
მე არ მჭირდება განსაკუთრებული თარიღები და 365-დან ერთი დღე, რომ სამყაროზე მეტად მიყვარდე შენ, რატომ? იმიტომ, რომ შენ არამარტო დედა, არამედ ჩემი სუპერგმირი ხარ! ჰო, ის სუპერგმირი, რომელიც ჩემს გამო ყველანაირ დაბრკოლებას და ბარიერს გადალახავს, ზუსტად ვიცი, იმიტომ, რომ ღრმა ბავშვობიდან ასეა და მის მერე არაფერი შეცვლილა, ვაიჰ, შეიცვალა კი როგორ არა, ახლა უფრო მეტად მიყვარხარ და გაფასებ, ვიდრე მაშინ 😊 არა, ცუდად არ გამიგო როგორც მე ვიზრდები და ასაკი მემატება, ისე იზრდება ჩემი შენდამი სიყვარული და დამოკიდებულება, ახლა უფრო კარგად მესმის შენი ყველა ტკივილი და დარდი, მახსოვს პირველ კლასში ერთად „ვსწავლობდით“ 😊 „გამოუვალი მდგომარეობიდან“ გამომდინარე ( ბრჭყალებში იყოს, იმიტომ, რომ შენ მასწავლე: გამოუვალი მდგომარეობა არ არსებობს! ) მახსოვს გარშემომყოფების თითოეული რეაქცია, ყველაზე მეტად ერთი კეთილისმსურველის „რჩევა-დარიგება“ ვერ ამოვშალე ქვეცნობიერიდან: „ჩაგებარებინა ბავშვთა სახლში, რას იტანჯავდი თავს, მრჩეველი არ გყავდა, 2 ბიჭი რომ გყავდა, არ გეყოფოდა“-ო...
ახლა როცა დაბრკოლებების გადალახვა მიწევს, იმ „კეთილ სურვილს“ ვიხსენებ და ვცდილობ ყველაფერში მაქსიმუმი ჩავდო... კაი ყოფილა სტიმულისთვის 😉
მახსოვს, სკოლაში ერთად რომ დავდიოდით, კალთაში რომ ჩამისვამდი, გზად ხალხი დაჟინებით მზერას როცა დამიწყებდა „მუზეუმის ექსპონატივით“, თმას შენი ცრემლები მინამავდა და ბოლო გაჩერებაზე მისულს სველი თმით მიწევდა სამარშრუტო ტქსიდან ჩამოსვლა და ასე ვაგრძელებდით ნახევარ კილომეტრიან გზას, ცენტრიდან-სკოლამდე, მაშინ ვერ ვაცნობიერებდი, მაგრამ ახლა ზუსტად ვგრძნობ იმ ცრემლების სიმლაშეს და სიმწარეს...
ჩვეენ ამაზე უფრო ძნელი სირთულეები გადავლახეთ, ეს რა მოსატანია საერთოდ იმასთან რაც ცხოვრებამ გამოგვატარა...
ყველა ბარიერს და დაბრკოლებას გადავლახავ დე, აწი მაინც, რომ არ მოგიშალო სახეზე ღიმილი!
მიყვარხარ, არა, ეს სიტყვა ვერ დაიტევს იმ გრძნობას, რასაც შენს მიმართ ყოველ წამს განვიცდი!
მესამყაროები...
მეიმედები...
მეყველაფრები... ❣♥
ტრიუმფით წავალ, ეკლიანი ბილიკით ვივლი,
თავაწეული გოლგოთაზე ჯვარსაც ავიტან!
ათიათასჯერ გავუსწორებ თვალებს თვით სიკვდილს
არ გამომივა? კვლავ დავიწყებ ათვლას თავიდან!
საბოლოო ტრიუმფამდე გავაგრძელებ ბრძოლას, რომ შენს სახეს მუდამ ღიმილი დასთამაშებდეს, შენი ერთადერთი გოგოს დამსახურებით, ისე, როგორც ახლა, მიმდინარე, სტუდენტურ მოვლენებზე გულწრფელად საუბრისას გეღიმება ხოლმე...
ყველაზე დიდი სტიმული ხარ ჩემი და მინდა დიიიდხანს მყავდე ემოციების გულწრფელ გამზიარებლად და ჩემი წარმატებების მხილველად... ♥️
როგორც ყველა პატარას ოცნებაა ექიმობა, ეს პროფესია ჩემთვისაც საოცნებო იყო, როგორც მე მეხმარებოდნენ ექიმები პატარაობისას, ასე მინდოდა მეც გამეწვდინა სხვა ბავშვებისთვის დახმარების ხელი და არც მეტი არც ნაკლები საკუთარ თავს მომავალში პედიატრის ამპლუაში წარმოვიდგენდი...
მეგონა შევძლებდი...
ეჰ...
რამდენი რამ მეგონა ბავშვობაში...
ჰო...
ასეა, ზოგჯერ სამყარო მეტისმეტად მკაცრადაა განწყობილი უმწეო, უსუსური არსებების მიმართ...
ზოგჯერ ზედმეტად მწარე გამოცდას გვიწყობს ცხოვრება, მაგრამ, იმედს არასდროს ვკარგავ და ჯიუტად ვეწინააღმდეგები მის „სიურპრიზებს“, რადგან ვიცი ყოველ დაღმართს აუცილებლად აღმართი მოჰყვება...
თამამად ვირგებ უშიშარი გოგოს ამპლუას და ეს მმატებს სულის სიმტკიცეს...
მაძლიერებს...
ცხოვრების წესიც ხომ ესაა, რაც უფრო მეტის მოთმენა შეგიძლია, მით უფრო ძლიერდები და შუპოვარი ხდები - ძლიერებს კი არასდროს არაფრის ეშინიათ და ამ უშიშარი არსების ყოფნამ ჩემს ქვეცნობიერში გადამაწყვეტინა მიმდინარე პროფესიის არჩევა...
ყოველი კოშმარული სიბნელის მერე მზე ამოდის... ცხოვრების მწარე გამოცდილებებმა და გულში ვერ დატეულმა ტკივილიანმა არსებობამ მიბიძგა სათქმელის მხატვრულად გადმოცემაში...
არ ვიცი, ეს ნიჭია თუ გაფრენა,
რომ შემიძლია ამდენის დათმენა...
გარშემომყოფები ყოველ წუთას მახსენებდნენ და ახლაც მახსენებენ, რომ ჩვენი პატარა მწვანე პლანეტა ჩემნაირებისთვის არ არის შექმნილი, მე ზედმეტი ვარ, უცხო, ვიცოდი, რომ ნამდვილი უბედური და უიღბლო ვარ ჩემი ფიზიკური მდგომარეობის გამო და მთელი ძალით ვცდილობდი შევერთებოდი ჯანმრთელთა და ბედნიერთა მეგობრულ ოჯახს, სწორედ ამ სურვილების დაუოკებელი ჟინით და წუთისოფელში თავის დამკვიდრების მიზნით ავირჩიე პროფესია: ჟურნალისტიკა, რომელიც, ვფიქრობ, ის სფეროა, რომელსაც ბევრი რამის მოცემა შეუძლია და კარიერის აწყობაში დამეხმარება...
ვიცი, რთულია...
ვიცი, გამიჭირდება...
გარშემომყოფების სკეპტიკური განწყობაც გააზრებული მაქვს, მაინც ჯიუტად მსურს შევუერთდე ჟურნალისტთა საზოგადოებას, რომელსაც ამ პროფესიის დახმარებით ბევრი ინსტრუმენტი გააჩნია იმისათვის, რომ ადამიანებს შეხვდეს, გაესაუბროს, მხარში ამოუდგეს, გზა უპოვოს ან აპოვნინოს და იმ პრობლემების მოგვარებაში დაეხმაროს, რომელიც ერთი შეხედვით მოგვარებადი არაა. თან! თანამედროვე ჟურნალისტურმა ტექნოლოგიებმა, ციფრულმა მედიამ მე მაპოვნინა ჩემი ნიშა, ვესაუბრო მთელი სამყაროს ადამიანებს ონლაინ, ინტერნეტის დახმარებით და როგორც ჩოხელი წერს ერთგან -მათი დარდები სანუგეშებლად ვაგროვო არა მარტო სახლს გარეთ, არამედ, სახლშიც, ჩემს გაჯეტებთან. მგონი ძალიან ხმაურიანი არ იქნება ჩემი ფიქრი, რომ ამ პროფესიამ მე ჩემი თავი და ადგილი მაპოვნინა და გამიჩინა მოტივაცია, იგივეში დავეხმარო სხვებს...